Πόσο άδικο είναι (για την προσπάθεια που έχει κάνει κάποιος), να μην είναι σε θέση να αναγνωρίσει τα βήματα προόδου που έχει επιτύχει, και πόσο επικίνδυνο, συνάμα, είναι να απογοητευτεί και να παρατήσει μια τόσο καλή -κατά τα άλλα- προσπάθεια.
Μπορεί κάποιος, να έχει κάνει μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά όσον αφορά την διατροφή του, την αύξηση της φυσικής του δραστηριότητας, ή/και την διαχείριση -τόσο κάποιων συναισθημάτων του όσο και- κάποιων καταστάσεων που επηρεάζουν την διατροφή του. Παρόλη την καλή δουλειά όμως, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην μπορεί να το κρίνει σωστά και να το εκτιμήσει. Αυτό συνήθως συμβαίνει, γιατί βάζει ως πρωταρχικούς του στόχους, πράματα τα οποία θα έπρεπε να βρίσκονται πιο χαμηλά στο “καλεντάρι” της επιτυχίας του. Αυτό θα μπορούσε να είναι, για παράδειγμα, το νούμερο της ζυγαριάς.
Στο γραφείο μου, η αναγνώριση αυτής της κατάστασης στους διαιτώμενους μου, αποτυπώνεται σε εκφράσεις του τύπου:
– Θα μπορούσα να είχα χάσει 10 κιλά μέσα σε αυτό το διάστημα, όχι μόνο 6.
(Δεν είναι λίγα σαφώς και τα 6 κιλά)
– Η ζυγαριά δεν κατεβαίνει, έχω αποτύχει.
(Έχει βάλει όλες τις βάσεις για να έρθει και η ζυγαριά ως φυσικό επακόλουθο. Καλυτέρευσε τον ύπνο του, τρώει πιο υγιεινά, έχει περισσότερη ενέργεια)
– Μα κοίταξε!! Έχει 3 μήνες που κάνω διατροφή και πηγαίνω γυμναστήριο και εγώ έχω πάρει 1 κιλό αντί να χάσω βάρος.
(Δεν παρατηρεί, όμως, ότι τα παλιά ρούχα έχουν αρχίσει να φαρδαίνουν και η ζώνη κατέβηκε 2 τρύπες)
Και κάπου εκεί έρχεται η εξής (προσωπική μου) ιστορία..
Έχω 2 αδέρφια και ο ένας εξ΄αυτών, μένει στην Αυστραλία. Με τον αδερφό μου δεν μιλάμε σχεδόν ποτέ από το Skype, ενώ και όταν θα έρθει στην Ελλάδα (ίσως λιγότερο από 1 φορά τον χρόνο), θα τον δω για λίγο μόνο.
Ο αδερφός μου, όμως, σε μια δύσκολη και απαιτητική για μένα στιγμή, μου έδωσε δανεικά κάποια χρήματα (αρκετά για την ακρίβεια), και όταν του ζήτησα να του τα επιστρέψω, η απάντηση του ήταν η εξής:
“Μικρέ, δεν τα χρειάζομαι. Μπορείς να τα αξιοποιήσεις όπου εσύ νομίζεις ότι μπορούν να σου φανούν χρήσιμα.”.
Αντίστοιχα, ξέρει και ο ίδιος, ότι όπου με χρειαστεί εγώ θα είμαι δίπλα του.
Γιατί συνηθίζω να λέω αυτή την ιστορία;
Για να τονίσω, το πόσο σπουδαίο είναι να δίνεις σημασία στο τι βάζεις ως μέτρο για να θεωρήσεις κάτι ως πετυχημένο ή μη.
Στο παράδειγμα του αδερφού μου, αν κάποιος έκρινε το πόσο αγαπημένα αδέρφια είμαστε, σύμφωνα με το πόσο συχνά επικοινωνούμε, σίγουρα θα θεωρούσε την σχέση μας πλήρως αποτυχημένη.
Αν ωστόσο, έκρινε την σχέση μας σύμφωνα με το πόσο δίπλα είμαστε ο ένας στον άλλον, όταν κάποιος χρειάζεται βοήθεια, τότε σίγουρα θα αντιλαμβανόταν ότι είμαστε δύο πολύ δεμένα αδέρφια.
Τι εννοεί ο “ποιητής”…
Αντίστοιχα και στην διατροφή σου -ή στις όποιες αλλαγές κάνεις στην καθημερινότητα σου, για έναν υγιεινότερο τρόπο ζωής-, αν σαν Μέτρο της προσωπικής σου Επιτυχίας, ορίζεις απλά το νούμερο της ζυγαριάς, τότε μπορεί πολλές φορές να απελπιστείς, να νιώσεις ότι απέτυχες και εν τέλει να τα παρατήσεις.
..Το Μέτρο της Επιτυχίας, όμως, κρύβεται στην καθημερινότητα σου..
..Στο αν έχεις καλύτερο ύπνο, αν έχει αυξηθεί η ενέργεια σου κατά την διάρκεια της ημέρας, αν έχει βελτιωθεί η φυσική σου κατάσταση, αν μπορείς, που και που, να λες όχι στα αγαπημένα σου μπισκότα, ενώ κάποιες άλλες φορές θα μπορείς να τα απολαμβάνεις πραγματικά και χωρίς να σε τρώνε οι τύψεις.
Εκεί σίγουρα έχεις πετύχει και μην υποτιμάς τα όσα έχεις καταφέρει.
Αν βρίσκεσαι, λοιπόν, στην αρχή της προσπάθειας σου,
Όρισε καλύτερα το Μέτρο το οποίο θα κρίνει αν αυτό που πας να κάνεις θα είναι επιτυχές ή όχι..
